Η διπλανή πόρτα

της Ηλιάννας Καρέλη

 

Ξύπνησα με έναν φοβερό πονοκέφαλο για άλλη μια φορά, μέσα σε αυτή την εβδομάδα. Η κατάσταση έχει γίνει ανυπόφορη. Κάθε βράδυ οι ίδιοι ανατριχιαστικοί θόρυβοι, τα βουβά αναφιλητά και τα υπόκωφα κλάματα. Πάλι η ίδια ιστορία…

Ο κος Τάσος είναι ο ιδιοκτήτης του διπλανού διαμερίσματος, στο οποίο μένει με την κα Ειρήνη, την γυναίκα του, και την κόρη του Ελπίδα. Είναι διευθυντής σε μία τράπεζα, λυγερόκορμος, ευπαρουσίαστος, εντυπωσιακός και, όπως δείχνει, κοινωνικός. Όλη αυτή η εικόνα, μου έχει δημιουργηθεί, όχι επειδή τον έχω δει από κοντά, αλλά  επειδή τον έχω παρατηρήσει καθώς μπαίνει και βγαίνει από την είσοδο της πολυκατοικίας. Η κα Ειρήνη, η γυναίκα του, είναι γλυκύτατη, τρυφερή, καλοσυνάτη αλλά διαρκώς μελαγχολική, χωρίς ίχνος ζωντάνιας στο κουρασμένο πρόσωπό της – αν και δεν πρέπει να είναι πάνω από τριάντα πέντε χρονών. Το κορμί της καλυμμένο πάντα με μακρυά, φαρδιά ρούχα χωρίς να της προσδίδουν καμιά θηλυκότητα αλλά αντίθετα να της κρύβουν την γυναικεία της υπόσταση.

Ένα διαφορετικό λουλούδι

της Κουτσοδιάκου Αναστασίας

Κάποτε  σ΄έναν κάμπο μακρινό ζούσαν πολλά λουλούδια. Το καθένα είχε τη δική του προσωπικότητα και υπήρχαν πάρα πολλά με πανέμορφα χρώματα.

Μερικά είχαν πέταλα με χρώμα μπλέ σαν του ουρανού, κίτρινα σαν το φως του ήλιου, άσπρα σαν το χιόνι, ροζ κλεμμένο από τα ροδαλά μάγουλα ενός μωρού… και πορτοκαλί από τις φλόγες της φωτιάς. Όλα τα λουλούδια ζούσαν ειρηνικά μεταξύ τους χωρίς διακρίσεις και όποιος άνθρωπος πέρναγε από εκεί μαγευόταν από την ομορφιά του τοπίου.

Όπως κάθε άνοιξη, που ανθίζουν τα λουλούδια, έτσι έφτασε και αυτή που όλα τα μεγάλα λουλούδια είχαν ανθίσει και περίμεναν τα μικρά μπουμπουκάκια να βρουν τι χρώμα θέλουν να γίνουν. Όλα είχαν αποφασίσει εκτός από ένα, αλλά ο χρόνος του τελείωνε για να ανθίσει. Όταν επιτέλους άνθισε και αυτό, μη ξέροντας το χρώμα του, ανακάλυψε πως είχε όλα τα χρώματα των λουλουδιών. Είχε το μπλε, το άσπρο, το κίτρινο, το πορτοκαλί και το  ροζ. Αυτό δεν είχε συμβεί ποτέ ξανά και το λουλούδι, δεν ήξερε αν αυτό είναι καλό η όχι.

Οι Ολυμπιακοί Αγώνες με τα μάτια του Ομήρου

του Καρακώστα Δημήτρη

Είναι απόγευμα και προετοιμάζω τις εργασίες της Ιλιάδας για την επόμενη ημέρα. Το θέμα τους αναφέρεται στους Επιτάφιους αγώνες που οργανώνει ο Αχιλλέας για να τιμήσει το νεκρό του φίλο Πάτροκλο, ένα θέμα που αντανακλά το πνεύμα του Ολυμπισμού της εποχής εκείνης, αλλά και το ιδεώδες που αποτέλεσε τη γενεσιουργό αιτία των Ολυμπιακών αγώνων.

Βέβαια, σε μια τέτοια εποχή υπήρχαν και διακρίσεις. Δεν είχαν όλοι τη δυνατότητα να αθλούνται. Εξαιρούνταν οι δούλοι και οι γυναίκες. Επίσης λόγω αυτών των διακρίσεων, σε αγωνίσματα όπως: οι αρματοδρομίες ή οι ιπποδρομίες, μπορούσαν να συμμετέχουν μόνο πλούσιοι, καθώς ήταν δαπανηρές και συνάμα  απροσπέλαστες για τους φτωχότερους. Από τα οκτώ αγωνίσματα που περιγράφονται, τα πέντε  θα αποτελέσουν αργότερα τον πυρήνα και των τεσσάρων πανελλήνιων αγώνων.