Όλοι ίσοι στο παζλ της διαφορετικότητας

της Αλβιόνα Μάντσο

 

«Το να ζεις οπουδήποτε στον κόσμο σήμερα

και να είσαι εναντίον της ισότητας

λόγω ράτσας ή χρώματος,

είναι σαν να ζεις στην Αλάσκα

και να είσαι εναντίον του χιονιού»

σημειώνει ο Αμερικανός συγγραφέας Γουίλιαμ Φώκνερ (1897-1962).

Δημιουργία της Αλβιόνα Μάντσο (30 Μαρτίου 2019)- Θέμα: «Diversity-Equality»

Είναι όμως έτσι;

Ακόμη και σήμερα, πολλά χρόνια μετά από αυτή τη ρήση, έχει εκλείψει η κατηγοριοποίηση πληθυσμιακών ομάδων και ο χαρακτηρισμός τους ως «ανεπιθύμητοι»;

Ή μήπως το φαινόμενο αυτό εξακολουθεί να υπάρχει και εμείς δεν μαθαίνουμε από τα λάθη του παρελθόντος;

Οι σκέψεις πυροδοτούνται από ερεθίσματα που μεταβιβάζονται μέσω μίας αισθητικής οδού από τα αισθητήρια όργανα στο κεντρικό νευρικό σύστημα. Έτσι κι εγώ επιστράτευσα τις αισθήσεις μου, για να αντιληφθώ την πραγματικότητα. Ερέθισμα υπήρξαν οι εικόνες, που καθημερινά ξετυλίγονται μπροστά στα μάτια μου. Εικόνες, που η επανάληψη τους,τις έχει καταστήσει φυσιολογικές. Μειονοτικές πληθυσμιακές ομάδες που θεωρούνται επικίνδυνες ή μιαρές απλώς επειδή υπάρχουν ή επειδή φέρουν κάποιο ιδιαίτερο γνώρισμα. Άνθρωποι που βιώνουν την περιθωριοποίηση, την απόρριψη ή τη βία. Και άλλοι που παρακολουθούν αμέτοχοι, οικτίροντας τα θύματα. Λες και ο οίκτος μπορεί να αλλάξει την πραγματικότητα…

Βλέπω -και βλέπετε κι εσείς- ανθρώπους να μη ζουν ως άνθρωποι, να μην αντιμετωπίζονται ως άνθρωποι και τελικά να πείθονται πως δεν είναι άνθρωποι. Βλέπω το δικαίωμα στη διαφορετικότητα και την ισότητα να βομβαρδίζεται ανελέητα!

Με έναυσμα τα λόγια της φιλοσόφου Τζούντιθ Μπάτλερ, καταγράφω τις σκέψεις μου.

«Ποιος μετράει ως άνθρωπος;» είναι το πρώτο ερώτημα που θέτει η φιλόσοφος.

«Λήθινες» Μνήμες

Πριν τέσσερα χρόνια…

Μια εκπαιδευτική επίσκεψη, τρεις πόλεις της Γερμανίας, 5 μέρες παραμονής και 32 μαθητές που διψούσαν για το διαφορετικό, ήταν η αφορμή να «σκοντάψω» στις «λήθινες»* μνήμες του παρελθόντος. Έκτοτε, έχω «σκοντάψει» αρκετές φορές ξανά και ξανά, αλλά ποτέ δεν μοιράστηκα αυτή την εμπειρία.

Σήμερα…

Με μια άλλη αφορμή, πιο ρηχή και καθημερινή, σκόνταψα, μεταφορικά και κυριολεκτικά, τακτοποιώντας το υλικό της εκπαιδευτικής εκδρομής στη Γερμανία, σε φωτογραφίες, αποδείξεις, κάρτες εισόδου κλπ. και θυμήθηκα ανθρώπους και καταστάσεις, θυμήθηκα μια ξενάγηση στην περιοχή «Ehrenfeld» της Κολωνίας, θυμήθηκα άρθρα που διάβασα στη συνέχεια και άλλα πολλά που συνέβησαν τότε. Και ξαφνικά, συνειδητοποίησα, ότι κανείς μας, μαθητής ή καθηγητής, δεν έγραψε, δεν αποτύπωσε, δεν μοιράστηκε και φυσικά δεν δημοσίευσε τίποτα από την εμπειρία της λήθης και της μνήμης.

Αποφάσισα, λοιπόν, έστω και με καθυστέρηση 4 ετών, να γράψω και να μοιραστώ, να σκοντάψω, να σηκωθώ, να ξυπνήσω τη λήθη  και τελικά να θυμηθώ.

Πριν τέσσερα χρόνια, υλοποιώντας ένα πρόγραμμα, αντιρατσιστικό, ανακάλυψα το project «Stolpersteine».

Τι είναι το Project Τέχνης «Stolpersteine» ή αλλιώς οι λίθοι μνήμης;

Οι Λίθοι Μνήμης είναι ένα project τέχνης, το οποίο εμπνεύσθηκε ο Γερμανός καλλιτέχνης Günther Demnig και το οποίο διατηρεί ζωντανή τη μνήμη της απέλασης και καταστροφής των Εβραίων, των Τσιγγάνων, των πολιτικά διωκόμενων, των ομοφυλοφίλων και άλλων πολλών στην εποχή του εθνικοσοσιαλισμού.

Ο Αστερίξ και ο Οβελίξ στους Ολυμπιακούς Αγώνες

Είναι μια ηλιόλουστη  μέρα….

Η ζωή κυλάει ήρεμα στο Γαλατικό χωριό.

Οι Γαλάτες έχουν αποφασίσει να συμμετάσχουν στους Ολυμπιακούς αγώνες ως Ρωμαίοι πολίτες. Αποφάσισαν να μην πιούν  το μαγικό ζωμό τους για να μην χαρακτηριστούν ντοπαρισμένοι. Στο στόχαστρο του Οβελίξ μπαίνει η αρχαία Ελλάδα και οι Ολυμπιακοί Αγώνες……

ΟΒΕΛΙΞ: Καλέ Αστερίξ… εεεε Αστερίξ σου μιλάω! Μπορείς να με ακούσεις για λίγο.

ΑΣΤΕΡΙΞ: Λέγε γρήγορα τι θες!

ΟΒΕΛΙΞ: Καλέ μου φίλε, έλα να συζητήσουμε για τους Ολυμπιακούς αγώνες. Πότε ξεκίνησαν;

ΑΣΤΕΡΙΞ: Στην Ολυμπία για πρώτη φορά το 776 π.Χ. προς τιμήν του Ολύμπιου Δία. Γραπτές ενδείξεις αθλητικών αγώνων υπάρχουν και στον Όμηρο. Η Ολυμπία αποτέλεσε σύντομα σημαντικό θρησκευτικό κέντρο, όπου διοργανωνόταν μια σειρά αθλητικών αγώνων, οι οποίοι θα εξελίσσονταν σε σύμβολο της πολιτικής και πολιτιστικής ενότητας των Ελλήνων κατά τη διάρκεια των ιστορικών χρόνων.

ΟΒΕΛΙΞ: Πώς είναι δυνατόν να γνωρίζεις τόσες λεπτομέρειες;

ΑΣΤΕΡΙΞ: Έχω πιει αρκετό μαγικό ζωμό…. Γι΄αυτό, λοιπόν, για να μη με πρήζεις σου λέω πως στην ελληνιστική εποχή,  έχασαν τον αρχικό τους χαρακτήρα και μετατράπηκαν σε επαγγελματικές αθλητικές εκδηλώσεις κάτι που παγιώθηκε και στη  δική μας ρωμαϊκή εποχή. Στο απώτερο μέλλον και ειδικότερα από το 146 μ.Χ., όταν η κυρίως Ελλάδα θα υποταχθεί στο ρωμαϊκό κράτος, θα παραχωρηθεί  το δικαίωμα του Ρωμαίου πολίτη σε όλους τους κατοίκους της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, οπότε θα έχουμε μια διεθνοποίηση των αγώνων.