Μια δράση με πρωτοβουλία της Συντακτικής Ομάδας της Εκτός προγράμματος, στο πλαίσιο των συνεντεύξεων προφορικής Ιστορίας.
Φέτος έτυχε να βρεθεί στο σχολείο μας ο συνταξιούχος εκπαιδευτικός κ. Χάρις Ε. Ζάχος, ή ο «Χάρις», όπως συνηθίζει να αποκαλεί τον εαυτό του. Η εγγονή του φοιτά στην Α΄ Γυμνασίου κι εκείνος αποφάσισε να παρακολουθήσει μια εκδήλωση στο σχολείο μας. Στο τέλος πήρε το λόγο και θυμήθηκε τα παλιά χρόνια. Μας γλύκανε με τον ευγενικό του τρόπο κι εμείς αποφασίσαμε να τον προσκαλέσουμε σε μια συζήτηση εφ΄όλης της ύλης. Ήρθε πριν από λίγες μέρες για να μας μιλήσει για τα παιδικά του χρόνια και τις εμπειρίες του από τον χώρο του σχολείου, τόσο ως μαθητής,όσο και ως εκπαιδευτικός.
Η καταγωγή του είναι από ένα μικρό χωριό κοντά στα Άγραφα . Ήταν γιος πολύτεκνης οικογένειας. Υπήρχαν οκτώ άτομα στο σπίτι. Οι ανάγκες ήταν αρκετές. Το ένα παιδί φορούσε τα ρούχα του άλλου . Γι’ αυτό και το φαγητό δεν ήταν πάντοτε αρκετό. Το πρωί η μητέρα τους έπαιρνε τη σουπιέρα με το γάλα στη μέση του τραπεζιού. Μέσα τοποθετούσε το ξερό ψωμί από καλαμπόκι για να μαλακώσει και με το ίδιο κουτάλι ένας -ένας έτρωγαν το πρωινό τους . Το κολατσιό τους στο σχολείο συνήθως αποτελούνταν από ψωμί και τυρί ή πρετζούλα και στην καλύτερη περίπτωση κάποιο αυγό. Οι άντρες, συνήθως, έφευγαν από το χωριό την Άνοιξη και γυρνούσαν τα Χριστούγεννα. Δούλευαν στην οικοδομή ή σε κάποια δημόσια έργα. Έπρεπε να βρουν τρόπο για να εξασφαλίσουν στην οικογένεια τους το «προς το ζην». Γι’ αυτό πρώτη τους δουλειά ήταν, μόλις γύριζαν στο χωριό, να πάνε στον μπακάλη για να αποπληρώσουν το χρέος από τα ψώνια της οικογένειας, αφού ψώνιζαν «βερεσέ» και υπήρχε «το τεφτέρι» στο οποίο καταγραφόταν το χρέος των αγορών. Σ΄αυτό «το ακριτικό χωριό» τελείωσε το σχολείο. Οι παιδικές τους αναμνήσεις πολλές, όπως και οι στερήσεις που είχε ως παιδί. Αγωνίστηκε αρκετά για να μπορέσει να σπουδάσει. Τίποτα δεν του χαρίστηκε απλόχερα. Γι ’αυτόν κυρίαρχη θέση στην ζωή του είχαν τα ρήματα «αγωνίζομαι» και «οραματίζομαι». Συνέχεια
Εκτός προγράμματος... 